Séð og heyrt

Hitti gamlan skólabróðir, Gnýr Guðmundsson í pottinum í Mosó í dag, heilsaði honum ekki og hann ekki mér. Fín þessi nýja laug hjá þeim í Mosó, þó helst til dýrt í sund þar.

Ristill

http://www.youtube.com/watch?v=27xvt3iplhs&feature=related

Feitt fólk fær nefnilega ekki hrukker. þannig að ég er hætt við að fara í megrun. Bæti frekar á mig spiki. Það er nefnilega hægt að klæða af sér verstu keppina en það er svo mikil vinna að spartsla í hrukkur að ég á aldrei eftir að nenna að gera það daglega.

http://pikubombur.blogcentral.is/sida/2097821/

http://reynslusaga.blogspot.com/

http://www.spilavandi.is/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=3&Itemid=7

http://www.tilvera.is/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=14&Itemid=87

6 konur í kaffi (hugmyndasmíði)

Það er ótúlegt til þess að hugsa að nú séu liðin 20 ár frá því að litli Kristófer Atli kom í heiminn svo fullkominn og fallegur. Frískur og kraftmikill. Ég 18 ára gömul og þóttist alveg klár í slaginn. Það væri fátt sem ég treysti mér ekki til að takast á við í hinu nýja hlutverki, að vera móðir. Ég væri nú ekki sú eina og alls ekki sú yngsta. Allstaðar í kring um mig voru ungar mæður. Og eldri mæður, með reynslu, svo engu var að kvíða.

Þegar maður er 18 ára heldur maður að maður geti allt. 38 ára gömul sé ég að ég hafði svo sem ekki á svo röngu að standa.

Að ganga með barnið og koma því í heiminn fannst mér ekkert svo erfitt, reyndar auðveldara en ég hafði ímyndað mér. Að fá loksins að halda á litla krílinu, sem hafði spriklað svo kröftuglega í bumbunni minni, var dásamlegt. Að gefa brjóst, „pís of keik“ bleyjuskipti, næturbrölt og þvottastúss, óþarfi að tala um það. Fyrsta vikan gekk stórkostlega og átalaust fyrir sig. Við komum heim af sjúkrahúsinu og allt í lukkunnar velstandi. En þá fór að halla aðeins undan fæti. Litli kúturinn kominn með hita og ég, unga móðirin, sem gat allt, hringdi á hjúkkuna sem sagði mér að hafa ekki áhyggjur, þetta væri allt eðlilegt. Ég hugsaði að auðvitað hefði hún á réttu að standa. Konan með reynsluna hlyti að hafa á réttu að standa. Ég bara 18, þó ég gæti allt, vissi ég kannski ekki allt. Ég fór eftir ráðleggingum hjúkkunnar og ýtti áhyggjunum burt. Hitinn fór hækkandi og áhyggjurnar með og alltaf var sama svarið frá hjúkkunni; allt eðlilegt, hafðu ekki áhyggjur , gefðu honum stíl. Svona gekk þetta þangað til mér var nóg boðið og fór með drenginn til læknis, sem gaf honum lyf við útbrotum sem voru byrjuð að myndast og hita. Pensillín. Heim fór ég, með aðeins minni áhyggjur en áhyggjur samt. Ég náttúrulega bara 18 og kunni ekkert á svona lagað. Ástandið lagaðist ekkert og drengurinn var orðinn mjög veikur og heil vika liðin. Og þó ég væri bara 18 vissi ég að þetta gat ekki verið eðlilegt svo ég arka með drenginn upp á sjúkrahús og segi farir mínar ekki sléttar. Aðkomulæknir að sunnan tekur á móti okkur, ungu móðurinni og litla lasna drengnum. Við vorum send með næstu vél suður til Reykjavíkur og beint inn á Landsspítala. Þar sem syninum var kippt úr höndunum á mér og farið með eitthvert á bakvið og þar sem hann var skoðaður í bak og fyrir. Það sem óttast var mest, var að hann væri kominn með heilahimnubólgu. Næstum klukkustund síðar kom læknirinn fram og tilkynnti okkur að svo væri ekki en enga skyringu væri að finna á þessum veikindum svo nú væri ráð að leggja drenginn inn til rannsóknar. Mér var létt yfir heilahimnubólgufréttunum en var hrædd um að eitthvað annað kæmi upp, ekki síður ógnvænlegt. Eftir miklar rannsóknir næstu daga kom í ljós að drengurinn var blæðari. Það vantaði allt storknunarefni í blóðið. Einhver vírus eða veira hafði hreiðrað um sig en ekki væri hægt að komast að því hvort eða hvað væri vegna þess að hann hafði áður verið settur á pensillín sem kæmi í veg fyrir að hægt væri að rækta blóðsýnin. Þar sem ekki var vitað hvað væri var hann settur í einangrun á barna gjörgæsludeild. Þarna stóðum við, með fullt af svörum og enn fleiri spurningar. Ég var náttúrulega bara 18 ára og vissi akkúrat ekkert um þessi mál. En áfram stóð ég á mínum sterku beinum og baráttunni skyldi áfram haldið.

Mikill blóðvökvi hafði safnast inn á kviðarhol litla drengsins og þurfti því að setja brunn svo hægt væri að tappa af kviðarholinu reglulega. Ýmsum efnum var bætt í blóðið til að auka storknun, gerð voru blóðskipti þrisvar, ef ég man rétt og allt reynt til að bæta ástandið. Kviðurinn þandist út milli þess sem tappað var af. Útlitið var ekki gott. Fjölskyldur okkar voru nú komnar okkur foreldrunum til stuðnings. Sem betur fer, því ég var bara 18 og gat ekki allt, alveg ein. Nú gat brugðið til beggja vona svo drengurinn var skírður skemmri skírn. Og fékk nafnið Kristófer Atli. Svo fór, að allt fór á versta veg. Lungun gáfu undan blóðvökvanum í kviðarholinu. Hjartað hætti að ská.

Eitthvað sem 18 ára gamalli móður datt ekki til hugar að gæti gerst, gerðist. Á tuttugu og tveimur sólarhringum upplifði ég mestu gleði, mestu erfiðleika og mestu sorg sem nokkur móðir getur upplifað. Sama hve gömul eða ung hún er.

Framundan var erfiður tími með jarðarför,í fyrsta skipti á ævinni, spurningum og bið eftir svörum. Kaldur og dimmur vetur. Þökk sé móður minni gekk allt sem þurfti að ganga, eins og berserkur planaði hún og framkvæmdi og undirbjó jarðarför. Og stóð við hliðina á mér, sterk eins og klettur. Ég veit ekki hvað gerðist, en einhvern veginn stóð ég þetta af mér. Mannsheilinn er furðulegt fyrirbæri, hann deyfir mann og lætur mann gleyma. Enn þann dag í dag, man ég varla eftir jarðarförinni eða dögunum fyrir, eða dögunum og vikum eftir. Ég þurfti fylgd í kirkjugarðinn daginn eftir, því ég rataði ekki. Og mundi ekki hvar drengurinn minn var grafinn. Þarna var ég 18 ára og buguð af sorg. Og fannst ég ekki geta þetta.

En sagt er að tíminn lækni öll sár. Það er nokkuð til í því. Þó eftir sitji stórt ör, sem ég alltaf mun finna fyrir, þá stend ég enn. Og ég gat þetta. 18 ára gömul.

Þegar ég lít til baka, þá sé ég og ég held, að ég geti allt. Fyrst ég stóð þennan byl af mér og marga aðra sem á eftir komu. Svartnætti og þunglyndi. Þá þraukaði ég. Ég er sú menneskja sem ég er í dag vegna þessa. Sterkari og reynslunni ríkari.

Hönd þín snerti sálu okkar

Fótspor þín liggja um líf okkar allt.

6 konur í kaffi (Hugmyndasmíði)

Ótrúlegt hvað þessi flensa er búin að vaða svo gjörsamlega yfir mann og annan þessa síðustu og verstu að heilsuhraustustu og frískustu menn hafa steinlegið í valnum sem aldrei fyrr. Ekki það að ég svo sem stend enn ,svo krisp og lekker og ósnortin af blessaðri flensunni. En það sama er ekki að segja af elskhuga mínum, sambýlismanni og barnsföður (einn og sami maðurinn þó) hann gjörsamlega steinlá svo ekki var um villst.

En allt kom fyrir ekki, málarinn lá fárveikur heima nær dauða en lífi, svo illa staddur að hann var hreinlega kominn með snert af bráðkveddu!!

Eins og sönnum karlmanni sæmir, er hann mjög áhugasamur um brjóst og dafnar vel eftir því. Annars hefur borið á því undanfarna daga að áhuginn hefur aukist svo til muna að hann helst vill liggja á, á 1 1/2 tíma fresti sem er alls ekki að gera sig og langt frá hans daglegu hegðun og rútínu.Var þetta farið að setja hressilega mark sitt á konuna með brjóstin sem hefur alvarlega þjáðst af hinni svokölluðu mjólkurþoku. Svo gleymin var hún að hún mátti þakka fyrir að rata heim til sín ef hún fór of lagt að heiman, átti í erfiðleikum að muna hvaða dagur var og hvar hún lagði frá sér hlutina. Bókstaflega stúpit!! Svo langt gekk það að einn daginn, þegar hún var að labba heim úr stuttri vinnuferð, og gekk framhjá svona hraðamæli sem segir ökumönnum hve hratt hann ekur og blikkar ljósi ef ekið er of hratt, og sýndi þessi hraðamælir 35km , flaug þá í gegnum kollinn, á ljóshraða, “vá hvað ég labba hratt!!”.

Þreyttur, saddur og sæll var hann svo lagður í rúmið sitt, og ekki rumskað síðan. Þegar öllu er á botninn hvolft er það bara mamman sem er með brjóstin á heilanum. Sonurinn vill bara fá að borða!! Góða nótt.

Eftir að hafa skellt í nokkrar laugardags-lummur arkaði húsmóðirin af stað út í sólina með einkasoninn í vagninum. Þar brussaðist hún í gegnum skafla og ruðninga og lét ekkert stoppa sig. Hún ætlaði sko sannarlega að njóta hverrar mínútu í þessu blíðskapaveðri hugsandi vestur á firði þar sem stórfjölskyldan býr, í veðurbörðum húsum sínum í arfavitlausu veðri, snjóflóðahættu og vosbúð. Varla hundi út sigandi og allar samgöngur í lamasessi. Vesalings fólkið að búa við þetta..

skrattinn úr “sauðárkróknum”

 

Nú varð ég að skíta í lófana og bretta upp handleggina

Já stundum getur heilinn í manni verið utan þjónustusvæðis og ekki nokkur leið að ná sambandi

Og nokkra selveiðimenn, sem jafnvel sofa í litlum kofum í fjöruborðinu á meðan selveiðarnar eru stundaðar.

Að vakna hér í Nanortalik á hverjum morgni og fá að upplifa kyrrðina og fegurðina eru forréttindi. Hér líður tíminn hægar enn annarsstaðar gengur og gerist. Maður bókstaflega hefur allan tíman í veröldinni til að gera allt í veröldinni, en samt nægur tími eftir

Ofurkona með allt á hreinu, með útstrikaðan verkefnalista og nægan tíma fyrir hobbý og huggulegheit. En því var ekki að heilsa. Í staðinn hef ég varla lyft litla fingri, ekki einusinni til að setja á mig varalit, hvað þá meir!!

Ég hef lofað mér á hverjum degi að vera dugleg á morgun. En eins og hver annar ósvikinn alþingismaður hef ég svikið það loforð án þess svo mikið sem skammast mín eða blikka

6 konur í kaffi (Hugmyndasmíði)

Ég er með svona Kornflexnef.
Ha, kornflexnef?
Já þú veist þegar maður er búinn að vera með hor og hnerra
og er búinn að vera að snýta sér í nokkra daga og húiðn innan í nefinu á manni
verður svona eins og kornflex, rauð og þrútin.
Kornflex?
Já svona hart og krispí.
Bíddu nú við hefur þú einhvern tímann borðað rautt og þrútið
kornflex.
Nei auðvitað ekki það verður meira svona soggí og gult, en
það á svo sem við líka.
Annars fannst mér þetta hljóma meira eins og Trix.
Trix?
Já, Trix . Það eru svona bleikrauðar
kókópuffskúlur sem verða þrúttnar ef maður lætur þær liggja of lengi í
mjólkinni.
En hvernig líst ykkur á þessa nýju.
Hún er reyndar ekki ný. Skilst að hún hafi unnið hér fyrir
einhverjum árum síðan.
Sigga ættir þú ekki að þekkja hana. Þú ert búinn að vera
hérna lengst af okkur öllum.
Nei ég held að ég muni ekkert eftir henni. Annars var ég nú
ekkert að spá í hana.
--------------
Þetta eru Mormónarnir
Þú meinar hormónarnir
Nei ég meina Mormónar. Þessi svortu jakkaklæddu sem koma með
Varðturninn heim til manns. Þeir komu við hjá henni í gærkvöldi og hún bauð
þeim inn í kaffi og þeir fóru ekki fyrr en um miðja nótt. Hún svaf sem sagt
nánast ekkert í nótt og þess vegna er hún pirruð. Lásu yfir henni úr biblíunni
í marga tíma.
--------------